Je oude hondjes Happy en Kees [Jack Russells] zijn overleden en je hebt je ogen uit je hoofd gehuild...
Je hebt al dagen, weken, maanden op Marktplaats (vreselijk, al die honden die NU een ander baasje zoeken), bij de dierenarts (nesten met 'ongelukjes') of op ikzoekbaas.nl (erkende asiels in Nederland) gezocht.
Je hebt asiels gebeld, mensen gesproken en aangehoord. Nee hij kan toch niet bij katten [JR kunnen dat nu eenmaal 'niet'], hij is net gereserveerd, hij is wel erg groot of het is toch een teefje...
Je bent op zoek, op zoek, naar dat ene hondje waar jij blij van wordt en waar jij voor wilt zorgen.
Op een dag rij jij naar een asiel in Groningen... Met een afspraak op zak ga je op zoek naar dat ene hondje die je aan het lachen maakt.
Nou dat was niet zo makkelijk.
Het eerste hondje [kruising terriër en een teefje] was niet zo makkelijk in de omgang en vond mij wel leuk maar 'oma' niet [was wederzijds]. Toch wel handig als het klikt, 'oma' past ook weleens op en gaat iedere zondag met de hond wandelen.
Het tweede hondje [JR] was eigenlijk met zijn vriendje en al een senior. Nu heb ik Kees op z'n 13e uit het asiel gehaald. Ik vond het zo erg dat hij op zijn leeftijd al zolang in het asiel zat. Binnen een half jaar waren allebei mijn oude hondjes overleden en dat was zo naar [afgezien van de hoge kosten] en ik heb ook nog twee seniorenpoesjes. Daarom voorlopig geen oud beessie meer.
Het derde hondje,
het derde hondje is Joepie...
Een kleine hond, wit met rossige vlekken, krulstaart, gecastreerd, kruising Chihuahua/Jack Russell van ongeveer 1 jaar oud! Hij is gevonden en nooooit opgehaald...
Een ongeleid projectiel, gek op koekjes, spelen en 'klimt' meteen op schoot. 'Klimt' want hij klautert zich een weg omhoog om bij je te kunnen zijn. En nog steeds klimt en klautert hij. Al kan hij inmiddels ook springen...
Als de zon op hem schijnt lijkt hij op het paard van Pippi Langkous. Onder zijn witte vacht verschijnen allemaal zwarte vlekjes op zijn verder roze huid...
De klik is er niet meteen [van mijn kant] maar we hebben wel contact. Hij rent achter ballen aan, reageert op mijn stem en hij ruikt de koekjes die ik bij mij heb.
Ook wel handig 'oma' is meteen weg van hem.
Joepie gaat mee naar huis. De terugweg is enerverend. Hij mag voorin de auto bij 'oma' op schoot. Waar hij het druk heeft met kijken en opslaan van wat er om hem heen gebeurt.
Nog voor wij bij de Afsluitdijk zijn, heeft hij alles ondergespuugd. Hij is autoziek... helaas heeft hij daar nu nog steeds last van...
Ondertussen heeft hij mensen/dieren leren kennen, zoekt kauwgom in het bos, gaat mee op vakantie, trekt mijn sokken uit, zit in de vensterbank, slaapt met de kat in de mand, gaat naar de hondenschool en mee boodschappen doen.
Het heeft bloed, zweet, tranen en een heleboel koekjes gekost maar inmiddels zijn wij acht maanden verder en is het echt mijn hondje geworden.
En het belangrijkste Joepie heet inmiddels...
Flo!
en Flo! gaat mee de wijde wereld in!
